De ontembare tijger

De tijger van Azië gevreesd door vele landen van de Westerse wereld is los, en gaat als een razende te keer. Was het tien jaar geleden nog Singapore en Tokio die de Oosterse wereld bepaalden, waait nu de wind vanuit de grote volksrepubliek. De kracht van dit grote land; ze hebben niemand nodig. Ze produceren alles en als ze het niet hebben, dan kopieëren ze het wel. Voor een land onder een communistisch regime, wordt er in China wel heel verscheidend geproduceerd en voornamelijk geconsumeerd. En aan consumeren doen wij drifitg mee en voor het eerst in 10 maanden reizen betalen we als toerist eens dezelfde prijs als de man in de straat. Een prijs die overigens in hip Shanghai rustig op kan lopen tot 6 euro voor een biertje. Maar dat mag, want Shanghai is de tanden van de tijger. Tussen de goedbewaarde oude architectuur rijzen de wolkenkrabbers en de stad draait om technologie. Is 1 Chinees jaar momenteel 4 Europese jaren, gaat het in Shanghai nog 4 keer zo snel. Met de laatste wereldexpo van 2010 in hun achterhoofd hebben ze een roadmap voor de toekomst uitgerold. Vol respect en bewondering kijken we in het museum van “Urban Planning and Development” via ultramoderne techniek naar de toekomst. Op naar 25 miljoen inwoners, een luchthaven van 100 miljoen passagiers jaarlijks en een verdubbeling van op- en overslag in de reeds grootste haven ter wereld. En dat is best vreemd om te zien als je de dag ervoor nog in het museum ernaast bronzen kannetjes van 4500 jaar oud staan te bewonderen.

4,5 duizend jaar? Ja inderdaad, toen we in het Westen nog in lendedoekjes liepen, had je hier al een beschaving. Snapt iedereen nu waarom het zo snel gaat in China? Het was er altijd al en na 20 jaar Mao-stilstand is het tijd voor een inhaalslag die niet meer te stoppen valt. Al is het voor de gemiddelde Chinees best lastig om mee te komen. In het ó zó onbekende Wuxi trakteert oud-klasgenoot Frans ons op een disco vol waggelende ganzen. Best lastig hoor om opeens te dansen op Puff Daddy als je 10 geleden nog op het land werkte.

Enige beperking is de adaptatiekracht van de gemiddelde Chinees om de Engelse taal te leren. Dus wordt alles gewoon iets te letterlijk vertaald en dat noemen we Chinglish. Een taal die voor veel buitenlandse toerist voor de menige buikschuddig zorgt. Maar met de Beijing Olympische Spelen van 2008 in opkomst is de regering driftig begonnen deze unieke taal en andere locale gebruiken uit te roeien. Best jammer want wij raken inmiddels aardig gehecht aan; “make sure the dog-end is dead before leaving the room”, “be carefull of slip” en “you intoxicated never return”. Het rochelen en spugen zullen we niet missen en het boeren na het eten hebben we reeds overgenomen.

Hoe ver de toekomst voor China ook rijkt, de lange geschiedenis van het land koesteren ze met trots. Ondanks alle afkeer van enig imperialisme door de communistische regering, bezoeken dagelijks honderdduizende toeristen ‘De Verboden Stad’ en ‘The Great Wall’. Er valt tenslotte geld te verdienen. Gelukkig bewandelen wij een nagenoeg leeg stuk van de muur. Een onvergetelijke ervaring en een waardig afscheid voor en van Sergio. Gelukkig hebben wij nog 1,5 maand om deze tijger door z’n haren te kroelen.

2 be continued,

C&V