Receptloos

In Burma hebben we 95 in de bus doorgebracht. Je zou kunnen zeggen dat de vakantie voorbij is en het echte reizen is begonnen. Toch hebben we Burma bereisd als een vakantie en zijn we op zoek gegaan naar de hoogtepunten; Yangoon, Inle Lake, Mandalay, Bagan en Golden Rock. Iedere toerist doet hetzelfde rondje. Ook de Djoserbus en haar Duiste en Italiaanse variant hiervan komen ons voorbij. Met grote bewondering kijken we naar het gefohnde haar van de Italiaanse Diva op de 'langste teak-wood bridge' ter wereld (volgens de LP)in Inwa. Gelukkig spreken de lokale kindjes genoeg Italiaans om haar de plaatselijke souveniers te verkopen en blijven wij buiten schot.
Souveniers kun je hier overigens op elke hoek van de straat kopen en met name bij het bezoeken van de eerdergenoemde hoogtepunten wordt je doodgegooid met schilderijtjes, traditionele beeldjes, bamboo-artikelen, parapluutjes en boedha-kopjes. Onze insteek was om van ieder land een mooi aandenken mee te nemen, maar overdaad dood de interesse. Duidelijk is dat het toerisme hier in opkomst is en dat iedereen zich erop stort. Maar niet voor iedere gelukzoeker is er een buit en ook hier geldt dat overdaad schaadt.

Zo ook voor de stupa's en tempels, waar we er inmiddels genoeg van hebben gezien. Al is dit niet eerlijk van ons, als je naar een land gaat, met de grootste tempeldichtheid en adoratie van het boedhisme. Wij zijn namelijk wel in staat geweest de Shwedagon pagoda in Yangoon te bekijken en 4 dagen door het tempellandschap van Bagan te struinen. De eerste is, met z'n 98 meter hoog, van zoveel goud gemaakt, daar kan een nederlandse bank nog jaloers op zijn. De tweede is met z'n 2000 tempels één van de meest imposante landschappen die je je kan voorstellen. Daar tussen door fietsen is magisch en het uitzicht vanaf de ene tempel is nog indrukwekkender als vanaf de andere. De zandpaden delend met ossen- en paardenkarren waan je je 1000 jaar geleden.

Het hele land draait overigens om cultuur. Alle mannen dragen een longi (wikkeldoek), met uitzondering van de monniken die in het rood gekleed gaan. Thee drinken is het belangrijkste sociale moment van de dag en doe je met z'n velen, overigens met veel gezoete melk (Engelse invloed?!). Vrouwen versieren hun lichaam met thanaka (make-up van boomschors) en op het Inle Lake wordt er geroeid met de benen.
Iedere regio heeft z'n eigen invloed en gebruiken en het is duidelijk dat er ook verschillende volkeren zijn. Eén ding brengt ze allemaal samen en dat is hun aanhang van het boedhisme. Wij hebben geleerd dat het wel degelijk een religie is. En ondanks hun verschillende achtergronden zijn ze allemaal trots op de verschillende bedevaartsplekken die het land heeft. Een land waar ze best trots op zijn, al uiten ze dat niet. Dit vanwege hun onvrede met de politieke situatie. Angst voor represailles is inmiddels in hun cultuur geslopen.

Trots mogen ze zijn. Het land is wonderschoon en heeft qua natuurlijke bronnen alles. Hetzelfde geldt voor natuurproducten. Maar het is het militaire regime dat het allemaal zo verdomde lastig maakt. De bevolking wordt in alles beperkt. In haar vrijheid, ontwikkelingen en vooruitgang. Wij zijn beperkt in de plekken die we mochten bezoeken, alleen de binnenste cirkel is toegankelijk. Wat daarbuiten gebeurt? Niemand die het weet.

Van de natuurproducten uiteraard optimaal gebruik gemaakt. We hebben de hele Burmaanse keuken uitgeprobeerd, die overigens verschillende invloeden van omliggende landen als India en China heeft. Ook van alle lokale keukens hebben we alles in onze mond gestopt, in tegenstelling tot de Burmaanse man die de hele dag door iets anders in z'n mond heeft. Een blad gevuld met beetlenut en tabak. Het vocht spugen ze op straat en is bloedrood. Je kan raden hoe de tanden eruit zien. Je kan hier zowieso al onze fatsoensnormen overboord gooien, want roggelen, spugen, neuspeuteren en boeren en scheten laten is hier de normaalste zaak van de wereld.
Ondanks al het lekkere eten hebben we ons op "Tastefull Asia" gebied niet echt actief bezig gehouden. Waarom? Daar hebben we niet echt een antwoord op, wellicht dat we te druk bezig waren met adapteren van alles.

95 uur hebben we in de bus gezeten, maar daarnaast ook op de fietstaxi, achter en op het dak van een pick-up, op de boot en op de paardekar. Onderweg van de ene plaats naar de andere, maar ook gewoon om mee te draaien in het dagelijks leven. Een leven dat al 4.30 uur 's ochtends begint en om 21.00 uur eindigt. Helaas zit het erop, maar we hebben enorm genoten van Burma.

To be continued,
C&V
ps: foto's volgen snel