Overdaad schaad niet!

Terwijl we nu zijn aangekomen in Indonesië aan het Toba meer, kijken we terug op 3,5 week Maleisië.

Maleisië voelt als Aziatisch land Westers aan; alle huizen zijn van steen in plaats van hout, iedereen heeft een solide bolide van het merk Proton (dus toch anders) op de oprit staan en de voertaal is Engels. Alleen aan de vrouwen kun je zien dat we aan de oostelijke kant van de bol zitten.
We weten inmiddels allemaal dat de wereld waar wij vandaag de dag in leven 24 uur per dag doorgaat. In Kuala Lumpur proberen ze die 24 uur nog even te verlengen en lijkt het wel of de dagen daar zonder figuurlijke drempel in elkaar overlopen. Nú is de geschiedenis van zometeen. In tegenstelling tot dingen die vandaag de dag gebeuren, zal oude cultuur nooit verdwijnen. De nooit meer verdwijnende cultuur van Melakka heeft gekgenoeg een persoonlijk tintje. Ene Pieter Rooselaar was van 1707 tot 1709 gouveneur voor de VOC in Melakka. We hebben nog naar de erfenis gevraagd, maar helaas.
Cultuur zit ook in de mensen, dus als Daud (de beloofde naam) een "Malay van Sri-Lankaanse afkomst uit Singapore" zegt dat hij op maandag terugkomt om zijn eigen guesthouse weer over te nemen, dan wordt dat woensdag. Voor ons heel lastig om in te schatten welke achtergrond dat nu te weeg brengt. En als je niet weet wanneer iets eindigt, dan maak je er maar het beste van. Samen met onze gasten Kasper en Janneke maken we het leven bourgondisch. 's Middags eten we Amerikaanse chocoladetaart of Portugese eggtart van de Italiaanse bakker (snapt iemand de connectie) en 's avonds worden alle stalletjes uit de nabije en wat verdere omgeving leeggeroofd om alle specialiteiten uit te proberen. We spelen een spelletje rummicub en zetten een boompje op over de cyclus van de wereld en het einde der bestaan des mensheid. Het bier en de Chantallismes vloeien weer rijkelijk.

Dat Azië in een boost zit, is in Kuala Lumpur goed te merken. De Chinees houdt ook hier zijn eigen economie in stand. De Indiërs handelen er lustig op los. Binnenlandse en buitenlandse bedrijven steken elkaar de loef af met imposante kantoorpanden en de expats wandelen overal onopvallend tussendoor. En de Malay, van welke afkomst dan ook, shopt in één van de overdadige winkelcomplexen tot hij of zij erbij neervalt. De toeristen volgen hun en wij doen rustig mee. Dus de dagen worden gevuld met het in- en uitlopen van de onderkoelde shoppingmalls en wordt het kerstgevoel bij ons losgemaakt als we bij 30 graden "it's gonna be a white christmas" aan onze oren voorbij horen komen. De stad is makkelijk om je te oriënteren en eigenlijk is alles wel op loopafstand. Voor langere stukken nemen we de bovenlangs-zwevende monorail. Dit in tegenstelling tot de gemiddelde Malay, die zich liever laat voortbewegen. Onze conclusie: Ze zijn lui. En daardoor ook wat gezetter als zijn mede-Aziaten. Om de Petronas Twin Towers te bezichtigen moeten we om 7 uur 's ochtends al in de rij liggen voor een kaartje. Het uitzicht vanaf de 41e verdieping over Kuala Lumpur aan het einde van de middag is waanzinnig.
Rond middernacht de film "Casino Royal" pikken met een te grote zak popcorn, om vervolgens om half drie 's nachts met de taxi in de file te staan. Daarna besluiten we dat het nog wel tijd is voor een sateehtje en kunnen we niet kiezen uit de vele stalletjes. De stad kost je veel energie, maar geeft je ook veel energie. De 5 dagen die we er doorgebracht hebben, vlogen voorbij en we maakten lange dagen korte nachten.

De Cameron Highlands in midden Maleisië staat bekend als toevluchtsoord om uit te rusten. En dat hadden we wel verdiend na Kuala Lumpur. Ons deed het iets te veel aan Europa denken; het berglandschap aan Zwitserland, de hightea en scones aan Engeland, maar vooral de miezerige regen aan Nederland. En heimwee naar huis hebben we nog steeds niet, dus tijd om naar een nieuwe plek te gaan. Op naar onze laatste bestemming in het noorden van Maleisië, Penang waar we de boot gaan nemen naar Indonesië, voor Chantalle de bijnaam "Rattestan". Maar de travestieten zijn een ander handelsmerk van de stad. Na een laatste keer stappen met K&J wuiven de boygirls ons goedenacht op Love Lane. De naam zegt genoeg.


2 be continued,
C&V