Oneindig Indonesië

Brommerend leren we Sumatra en Java kennen, wat een perfect alternatief is voor de trein of bus. Het geeft je vrijheid, je hoeft niet meer naar schreeuwende house-muziek in de nachtbus te luisteren en je kunt stoppen waar je wilt. Je mist dan niet die overheerlijke babi pangang op het enige niet-islamitische deel van Sumatra. Maar nadelen zijn er ook; je wordt aangehouden door oom Agent. “Rijbewijs svp!!”, vraagt hij in z’n eigen taal. “Rijbewijs?”, denken wij en quasi stom kijken we hem aan en we lachen maar een beetje schaapachtig en vriendelijk.
Want vriendelijkheid in Indonesië is oneindig! Overal waar je komt zijn mensen nieuwsgierig en wordt er wel een praatje gemaakt, ook al verstaan we elkaar niet. De glimlach straalt van de gezichten en het standaard zinnetje is “waar we vandaan komen”; en samen in koor antwoorden we altijd: ”Belanda”. Tenslotte geeft oom agent ons groen licht en mogen we zonder extra te betalen doorrijden.

We maken een klim van 300 naar 2100 meter. Iedereen verklaart ons voor gek, maar wij willen niet via de hoofdweg ons einddoel bereiken. Over onbestraten wegen, via bergtoppen, door kleine dorpen waar we worden toegezwaaid en met handen en voeten de weg vragend en met fascinerende uitzichten over de oneindige rijstvelden. Dat brommeren in de monsoon ook een risico met zich meebrengt, nemen we op de koop toe. En als er een regenbui valt, dan valt die goed. We komen nat tot op onze bilnaad aan op het Djieng Plateau, maar het wordt goedgemaakt door het waanzinnige oneindige uitzicht bij zonsopgang.
Van de ene bergketen met zwavelkraters toeren we verder naar de actieve vulkaan Merapi. Om 3 uur ‘s nachts trekken we omgeven door omhoogtrekkende wolken met onze zaklamp door de bossen. In de verte horen we het geluid van het ochtendgebed van de moskee en voor ons zien we in het donker de Merapi vuur spuwen. Dat het afgelopen jaar goed mis was , is nog steeds zichtbaar in de omgeving. Bij het ochtendgloren kijken wij op veilige afstand spannend en fascinerend toe hoe hij elk half uur “een boertje laat” en lava spuwt.
Aan vroeg uit de veren zijn we inmiddels gewend. In prachtig glooiende Islamitisch Indonesie toeren van het Hindoerijk Prambanan naar de Boedistische tempel Borobudur, waar we om 05:45 uur voor de deur liggen om als eerste dat ene fotootje te schieten zonder andere toeristen. Verbaasd zijn we als we om 10.00 uur nog steeds niet meer dan 10 buitenlandse toeristen hebben gezien. Lokalen vertellen ons dat sinds de Bali-bommen toerisme zowel op Sumatra als Java dramatisch heeft afgenomen. En dit is zichtbaar, hotels zijn leeg en restaurants gesloten. Wij voelen ons oneindig veilig.
Het opstaan wilde op Sumatra nog niet echt lukken. We merken dat we lui worden, we staan laat op en doen het heel rustig aan. We zwemmen in wat vulkanische meertjes en op ons gemakje bekijken we de cultuur van de Batak rond het Toba-meer en haar equivalent van de Minakabau in midden Sumatra. Beide zijn ze gek op grote huizen met puntige daken. Dat Indonesisch eten overheerlijk en veelzijdig is, dat weten we allemaal, maar de Batak schijnen op z’n tijd hond te eten. Hopelijk zijn wij gespaard gebleven.
Tijdens de vele uren reizen op Sumatra worden we geconfronteerd met de Padang keuken. Op tafel worden minstens 12 kleine schaaltjes met verschillende gerechten koud gepresenteerd en alleen de rijst is warm. Je betaalt voor datgene wat je eet, wat inhoudt dat zodra je het schaaltje hebt aangeraakt, je het ook mag betalen. Maar op ieder schaaltjes liggen ook weer 2 porties en genoeg om een heel gezin mee te voeden. Het varieert van gebraden kip tot rendang, gestoofde vis in curry, gebakken vis, eitjes met sambal en dan niet te vergeten de verschillende soorten groenten. Tja en dan wordt het moeilijk voor ons; want alles ziet er even lekker en uitdagend uit. Natuurlijk eet je alles met je rechterhand (links is je poephand) en zodra je klaar bent, gaan de onaangeraakte schaaltjes gewoon weer terug de vitrinekast in voor de volgende klant. Meestal is dat bij ons de tofu, want die vinden wij nergens naar smaken. Alleen de Mie ‘Rebus’ blijft voor ons nog steeds een raadsel.

Schokkend en schuddend rijden we met de expresstrein door de rijstvelden van centraal Java. Terwijl onze lunch geserveerd wordt, die uiteraard uit rijst bestaat, kijken we naar buiten om te zien hoe de kleine groene plantjes moeten groeien tot een dikke rijstkorrel, voordat die op ons bordje terugkomt. Ogen komen we te kort, het landschap van Indonesië is oneindig en verveelt nooit. Het land is zo vruchtbaar dat er wel 3 keer per jaar geoogst wordt en overal steken van die punthoedjes boven de rijstvelden uit.
Maar na vele bordjes rijst, hunkeren we naar een westerse lunch. In Jakarta beleven we het toppunt van decadentie; een broodje zalm en rood sappige lamskoteletjes op Hollandse bodem bij Cafe Batavia, waar Jan Pieterszoon Coen de eerste steen legde in 1619. Niet dat we een plakje leverworst missen, maar 20 januari werd wel een “I feel like coming home” culinaire dag. Leve de V.O.C.!! ‘s Avonds worden we getrakteerd op drop door oud-collega Nataly, die hier op vakantie is. Jakarta wordt waardig afgesloten met coctails en een Balinese en Sulawezische rijsttafel.
We zouden hier wel oneindig kunnen reizen!

To be continued,

C&V