Streetfood

Vooral met taalbarrieres kan het lastig uit te leggen zijn wat je wil eten, en dan zijn we al snel aangewezen op het vingertje en afwachten wat het gaat worden. Als we onze tanden er inzetten hebben we iedere keer weer Heidi’s grafische confrontatie in gedachte; This wasn’t chicken!!

In Azie is eten overal. Zoek je het zelf niet op, dan komt het wel naar je toe. En zoals velen weten, willen wij altijd ALLES proberen. We zijn er intussen wel achter dat als we iets zien dat er spannend, lekker danwel uitdagend uitziet, we het meteen moeten veroberen, want met streekgerechten is de kans groot dat je het 10 km verderop niet meer krijgt. Eén regel geldt voor alle landen; het loppend op straat opeten van je net gekochte aanschaf is uit den boze. Eten doe je zittend, dan wel staand. Maar nooit lopend.

In Thailand kan je geen treinreis maken zonder geconfronteerd te worden met verschillende lekkere geuren uit de manden die je voorbij komen. En zien eten, doet eten. Om half zes in de ochtend een hele gegrilde kip oppeuzelen, is geen enkel probleem. In Burma maakte de bus elke uur een stop en stonden er verschillende straatstalletjes of vrouwen met grote dienbladen op hun hoofd klaar om hun eten en snackjes te presenteren. Aan een stokje geregen zagen we kleine vogelhoofdjes. Knisperig gefrituurd in een pikante marinade. De specialiteit van de regio! Daar stonden de 2 helden, vies kijkend wat het kon zijn. Achteraf waren het kwarteltjes. De hoofdjes hebben we gelaten voor wat het was, maar het borstje hebben we gegeten. En we hebben enorm gesmikkeld. Evenals de gefrituude krekels, of waren het toch kevers? We discussieren er nu nog over. De buschauffer legde ons gelukkig uit hoe je ze moet pellen. Het kopje was de delicatesse! Lekkerder en crispy’er als Kentuky Fried Chicken, maar net iets minder als de eigengemaakte kroepoek van Tempo Doeloe.
In Maleisie gaan ze echt uit van gemak dient de mens. Als je het niet komt halen dan brengen ze het wel. Toetst 1300-13-1300 en de grote clown met de gele M staat zo bij je voor de deur. Wat nou McDrive?
In Indonesie komen ze het ook naar je te brengen. De brommers zijn uitgerust met een soort vitrinekast achterop, waar de etenswaren in liggen uitgestalt. Hoog in de bergen bij het Toba-meer wist het broodje hagelslag op een stokje (sateeh?) ons toch te vinden. Uiteraard proberen. Is dit nu wat de Nederlanders hebben achtergelaten?
Wij proeven rustig verder.

2 be continued

C&V