Op zoek naar herkenning

Terwijl we nog de slaap uit onze ogen wrijven, vertrokken we twee weken geleden om 7 uur met een gehuurde prive-auto naar de grens van Vietnam. Via kronkelende binnendoorwegen, door geoogste dorre rijst- en pepervelden en pittoreske dorpjes bereiken we de grenspost. We voelen ons net smokkelaars of illegalen. Onbekend is het voor ons of we via deze post de grens wel overmogen, aangezien hier wel lokalen en handel de overtocht mogen maken, maar buitenlanders niet. Tot vandaag, het geluk is met ons! Lopend moeten we de ene slagboom met Cambodjaanse vlag verlaten, en via no-mans-land, wat een weg van 500 meter is, naar de Vietnamese kant. En dan begint het nieuwe avontuur, een nieuw land, en nieuwe regels. Van het ene op het andere moment staan we in een totaal ander decor, alles is groen en wegen zijn weer zonder gaten. Met een veel te duur brommertje, wat hier de rol van taxi heeft, en onze nog steeds te zware bagage voorop (gelukkig komt Sergio over 3 weken), zoeven we naar onze eerste bestemming 125 km verderop. Opvallend is dat we bij elk huis de Vietnamese vlag gehesen zien, niet wetende dat terwijl in Nederland Koninginnedag gevierd wordt, het hier in Vietnam Independance Day is, maar daar komen we na een paar uur al snel achter als ook alle banken gesloten zijn en we nergens onze nieuwe Dollars kunnen wisselen. Achteropzittend zijn we beide op zoek naar herkenning. Als man in ons midden kijkt Vincent naar de verschillende type brommers en valt het hem meteen op dat er hier weer automaatjes rijden. Begon hij zijn eerste lessen nog op een automaat, gaat z’n voorkeur nu uit naar een schakel. Dat geeft toch nét wat meer uitdaging en uitdaging is wat je zoekt tijdens je reis.

Waar ze in Cambodja Engels nog als 2e taal proberen te introduceren (tot groot ongenoegen van de Fransen), is het schrift en de taal in Vietnam oncijferbaar en hebben ze het Engels samen met de Amerikanen het land uit geschopt. Onderweg proberen we, zonder succes, de vreemde letters te ontcijferen. Gelukkig komt op onze eerste bestemming de herkenning al snel terug. Terwijl we op een eiland in onze strandstoel liggen, komen de vrouwtjes uit alle hoeken en gaten tevoorschijn. Massage, epileren met een draadje, pedicure, het maakt niet uit, zolang ze maar geld kunnen verdienen aan de met $-tekens-uitziende toerist. Waren ze nog in Cambodja verbaasd over al Vincent’s lichaamhaar, weten ze het hier te verkopen als “No hair is handsome and beautiful”.Want waar je in Azië ook bent, geld willen ze altijd aan je verdienen. Voor de gehaaidheid van de Vietnamees zijn we al gewaarschuwd. Meneer de buschauffeur wil graag z’n eigen zakken vullen en eist schreeuwend en scheldend het viervoudige. Door onze Nederlandse vasthoudendheid, die hij niet kent, winnen we het spelletje. We leren wel om eerst je wisselgeld te vragen voordat je jouw geld uit handen geeft.

Na wat relaxation is het tijd voor wat actie en vertrekken we wederom met de slaap uit onze ogen wrijvend voor dag en dauw per boot naar de Albert Cuyp op de Mekong rivier. Een fascinerend schouwspel en waar ook hier iedere Dong een Daalder waard is. Al heeft Vietnam weer een echte koffiecultuur, wordt hij op deze plek van orgineel Mekong-water gemaakt. Genieten we normaal dagelijks van deze Franse erfenis uit een percolator, slaan we deze keer even een rondje over. De Mekong Delta is wel weer een plek van herkenning, de punthoedjes steken boven de rijstvelden uit en we kunnen onze fietsen weer van zolder halen. Maar met 35 graden fietsen valt dat toch niet mee en als onderweg verschillende onderdelen het begeven is de lol er gauw af. Dus op naar de grote stad; Ho Chi Minh City, waar oud & nieuw, oost & west elkaar tegenkomt. De Fransen laten mooie gebouwen achter en de Amerikanen ronde gaten. Op menig terrasje doen wij mee aan de “oprol-cultuur”. Van elk gerecht wordt een loempia gemaakt. Wij vragen ons af hoe ze dat in der tijd met hamburgers deden.

To be continued,

C&V